Ik kap ermee. Tinder, Happn, Ohello, jullie kunnen me allemaal gestolen worden. Er is niks meer aan en wat betreft mijn datingsleven heeft het ook geen voorspoed gebracht. Iedere keer als ik op date ga met jongens die ik NIET via mijn telefoon heb weten te strikken, beland ik weer in extreem ongemakkelijke situaties. En nee, niet omdat de onhandige ikke weer eens van de zenuwen bier over mijzelf of mijn date heen gooit, maar vanwege mijn blijkbaar onvergetelijke datingsperiode als ‘undercover’ wetenschapper. World Wide Web, u wordt hartelijk bedankt!
Laten we zeggen dat ik mijn eigen ruiten een beetje heb ingegooid. Natuurlijk wist ik van te voren dat de kans aanzienlijk was dat een van mijn mannelijke vondsten op de een of andere manier mijn voorgaande artikelen wel had gelezen. De Universiteit van Amsterdam mag dan wel beschikken over 30.473 studenten, maar gemeenschappelijke vrienden en de magische algoritmes van Facebook maken het anoniem blijven niet heel makkelijk. Bekend komen te staan als het datingsmeisje was dus niet te vermijden.
Mijn eierstokken waren immers toch al aan het klapperen, maar dat was niet omdat ze verlangden naar een man
Snap ’t nie
Ik weet het niet meer. Wat mannen betreft, ben ik mezelf volledig kwijt geraakt. Nu heb ik dus zoveel jongens gesproken dat ik er al helemaal niks meer van snap. En ik snapte er al vrij weinig van, moet je nagaan hoe weinig er nog van over is. Waarschijnlijk zelfs nog minder dan Trump snapt van de politiek! Een ding weet ik zeker: op deze manier werkt het niet. De prins op het witte paard komt wel voorbij, ooit zal ik hem tegen het lijf lopen. Wellicht heb ik hem al ontmoet maar weten hij en ik nog niet dat we meant to be zijn. Die jongen die mij af en toe een blik toewerpt in de met mannelijk schoon overgoten bibliotheek op Roeterseiland bijvoorbeeld. Hij zou zo maar eens mijn Leo kunnen zijn, of misschien wel die van jou.
Met pijn in mijn hart geef ik toe dat ik op de voor vaste lezers welbekende onderzoeksvraag ‘welke datingsapp levert de leukste, maar minst op seksbeluste date op?’ geen antwoord kan geven. Waar ik wél antwoord op kan geven, is de vraag in hoeverre de apps mij een ‘nagels-over-het-schoolbordgevoel’ hebben bezorgd. Zo’n iel-gevoel op de plek waar normaal gesproken de vlindertjes rond fladderen bij verliefdheid werd meerdere malen binnen een fractie van een seconde vervangen door egels. Of nee, maak er maar zee-egels van. Hoe pijnlijker en meer awkward, hoe beter.
Picture Perfect
Ik weet zeker dat ik niet de enige ben met dit soort ervaringen. Al (ja allemaal) mijn vriendinnen doen ook mee aan swipen, liken en charmen, en af en toe wordt er ook een date uitgesleept die vrijwel altijd met een sisser eindigt. Waar zijn we dan toch naar op zoek? Perfectie gebaseerd op een aantrekkelijke Instagramselfie met het welbekende ‘mooimaak’-filter? Idealiseert men de ideale vrouw, man, vriend of vriendin en wordt deze zoektocht via de online wereld voortgezet? Projecteren wij onze diepste partnerverlangens op enkel een afbeelding? Zucht. Jezus wat ingewikkeld allemaal.
Goedemorgen McDreamy
Menig keer heb ik met mijn bek vol tanden gestaan met dank aan mijn Happn-account. Zo dacht ik op een zonnige ochtend in maart dat het wel een goed idee was om in de wachtkamer van de huisarts even door het mannenaanbod te swipen. Mijn eierstokken waren immers toch al aan het klapperen, maar dat was niet omdat ze verlangden naar een man. De welbekende spiraal zou er zo’n minuut of tien later ingeschoten worden. En ja hoor, dit klusje zou uitgevoerd worden door de arts die ik zojuist had beloond met een charm voor zijn prachtige voorkomen op Happn. Uiteraard had ik geen idee. Terwijl mij verzocht werd rustig te gaan liggen op de dokterstafel, hoopte ik dat deze McDreamy tijdens werktijd zijn telefoon altijd uit had staan.
Ook tijdens een gala, toen ik dacht eindelijk een leuke jongen te hebben gespot, duurde het maar even voordat de aap uit de mouw kwam. “Ik ken jou ergens van!”, zei de charmante man in kwestie. Geen idee waar hij op doelde, maar al snel bleek dat hij mij zowel op zijn Tinder en Happn-account voorbij had zien komen. Hij durfde me echter niet te liken omdat hij BANG WAS dat ik ook over hem een stukje zou schrijven. Like “I am also just a girl who’s standing in front of a boy.” Ik was verdrietig. En daarbij verliep het gesprek ook niet soepel. Hij was op z’n hoede. Bang om iets stoms te zeggen. Ik gaf hem nog wel mijn nummer en zei dat ik niet altijd vanuit ‘beroepsperspectief’ met jongens praatte. Tevergeefs.
Tot ziens
Vanaf nu zal ik dus niet meer publiceren over mijn datinglife en zet ik hierbij een punt achter mijn moderne datingsexperiment. Oké, tijdelijk dan. Ik zal zeker door gaan met mijn experiment maar dan ‘In de Orde van de Toekomst.’ Wellicht dat jullie over een aantal jaar tot grote verrassing ineens weer wat van mij te horen krijgen omtrent het genre dating, maar mijn Mediumcarrière als datingexpert zet ik bij deze stop. Ik houd het voor gezien. Vanaf nu ga ik lekker door het leven als undercover-undercover wetenschapper.
Cover: tumblr.com
NICOLE VAN BATENBURG 