Boekrecensie: De verwarde cavia

Schrijver: Paulien Cornelisse | Aantal pagina’s: 190 | Eerste uitgave: april 2016, New Book Collective | Prijs: 14,95 |Genre: humor

Cavia heeft het niet makkelijk. Met een vachtje dat wel eens in de war zit en in tegenstelling tot je gedachte een échte cavia is die op kantoor werkt, laat Paulien Cornelisse ons een kijkje nemen in het leven van Caaf. Ja, je leest het goed. Een cavia met de naam Cavia. Caaf -het koosnaampje van Cavia- werkt hard op de kantoor afdeling Communicatie. Hier leeft ze haar leven in het veilige kantoor met het niet te missen koffiezetautomaat, paperclips en kopieerapparaat.

Samen met haar communicatiecollega Kim, hoofd Human Resources Stella, hoofd Financiën Ruud, receptionist Roy en IT specialist Harm-Jan probeert ze de afdeling in goede banen te leiden. Cavia houdt van haar kantoorjungle, maar haat het tegelijkertijd. Dit besef komt binnen wanneer ze eindelijk een vlotte media-cavia ontmoet, genaamd Enzo.

Paulien Cornelisse, bekend van de taalboekjes ‘Taal is zeg maar echt mijn ding’ en ‘En dan nog iets’ debuteerde in april 2016 met dit humoristische werkje. Als cabaretier en columnist kostte het haar twee jaar om haar blauwe, met eigen-cover-ontworpen boekje te vullen. De verwarde cavia is haar fictiedebuut.

Ze weet Cavia met perfectie te karakteriseren, wat ook niet gek is voor een schrijfster die alles weet van taal. Cavia wordt met veel door Cornelisse zelf ontworpen kantoorjargon als paniekerige en neurotische communicatie medewerkster neergezet, waarbij de soms wat nutteloze informatie niet alleen Cavia maar de andere personages erg realistisch maken. “Ping, zei haar computer weer. Pong, voegde ze er in gedachte aan toe.” Volkomen nutteloze informatie, die het hele boek een weerspiegeling maakt van de realiteit. Het beweegt alle kanten op.

De keuze voor een knaagdier mag dan wel wat lullig zijn; het is uiterst geschikt voor deze biotoop die zich vult met de soms wat treurige en pijnlijke kantoortaferelen. De negen-tot vijf-baan is nou eenmaal soms wat pijnlijk ironisch.

Of het klassieke kantoorbaan-persoon dit boekje waardeert valt echter te betwisten. De spottende en soms op satirische wijze beschreven situaties die zich, gewild of niet, voordoen in het hedendaagse kantoor drukken een stempel op de bekrompenheid die de werkvloer soms kent. Voor vele mensen zijn de scenario’s herkenbaar: kleine akkefietjes met de receptioniste of de keuze voor het onderwerp van de e-mail worden in de kleine dialog en met ironische stijl beschreven. De mini hoofdstukjes maken het cynische verhaal gemakkelijk weg te lezen.

Het boekje, maar vooral Cavia, is typerend voor de werknemer die zich enerzijds veilig voelt op kantoor maar anderzijds verlangt naar meer. Bij de ontmoeting met Enzo begint ze vraagtekens te zetten bij haar ‘simpele’ bestaan. Moet ze met hem mee om zijn dromen na te jagen? Met zijn tweeën in een mobiele goulashbus de Hongaarse nationale schotel verkopen? “Een gat in de markt!” volgens Enzo. Hij is immers ook een cavia dus samen zullen ze het aankunnen. Maar, Cavia’s habitat is de kantoortuin en ze is blij dat haar dagelijkse kwesties bestaan uit het wel of niet uitpluizen van de mailinglist.

Aan diepgang ontbreekt het verhaal aan alle kanten. De simpelheid van dit fictiedebuut maakt het een lekker wegleesboekje voor tussendoor, wanneer er tijd over is voor wat ontspanning. Nadenken is niet nodig, openstaan voor wat kunstzinnige literatuur echter wel. Waarom Cornelisse koos voor een cavia blijft een raadsel. Zou het zelfbescherming zijn? Waarschijnlijk had ze het met echte personages wellicht nog beter gedaan. Of het boek ‘als zoete broodjes over de toonbank’ waardig is, ligt geheel aan de smaak van de lezer. Zoals dat het genre humor betaamt.