Aangezien wij hem herkennen, herkent Ehsan Nyazie ons ook en kan hij aan ons koppie aflezen wat voor wilde nacht wij achter de rug hebben. Dit maakt ons, hoe ‘slim’ wij als universitaire studenten ook zijn, potentieel slachtoffer voor zijn wat droge grappen. Inmiddels ben ook ik gigantisch in de maling genomen door onze vriendelijke vriend. Toen later bleek dat ik niet de enige was die er volledig in was getuind – ook Mediumredacteur Christian gaf toe dat hij eerder in deze grap was gestonken – moest ik het weten. Wie is onze koffieman eigenlijk?
Iedereen die zich dagelijks in het BC-gebouw van Roeterseiland bevindt en van koffie houdt, is bekend met de uit Afghanistan afkomstige Ehsan Nyazie: onze zeer sympathieke en daarnaast hilarische kioskman. Naast dat hij al jaren zijn werk goed doet – voor de studenten die hiervoor nog wel eens in het Bushuis zaten, hij is gewoon mee verhuisd – is hij ook nog eens een echte lolbroek. “Inmiddels woon ik dertien jaar in Nederland en werk ik sinds 2012 op de UvA.” Hier is hij in dienst bij Eurest Food. “Dit is het cateringbedrijf van onze universiteit dat streeft naar voeding en drank van topkwaliteit en probeert te voldoen aan de vraag van elk soort student. We willen dat iedereen tevreden is over de producten die wij verkopen”, aldus Nyazie. “Mijn vrouw werkt ook bij de UvA, voor hetzelfde cateringbedrijf.” Ook vertelde de koffieman dat hij een dochtertje heeft van tweeëneenhalf jaar oud waarmee hij graag gaat zwemmen. “In het weekend brengen we haar naar oma, zodat mijn vrouw en ik naar de bioscoop kunnen, of ik ga sporten in de sportschool. Ik ben graag met mijn gezin, ik ben een familiemens en heb graag mensen om mij heen.” Dat vindt hij ook zo leuk aan zijn baan: continu heeft hij contact met studenten en collega’s die stuk voor stuk erg beleefd zijn. “Wanneer ik even niks te doen heb, omdat de hoorcolleges in volle gang zijn, lees ik graag Perzische poëzie. Hier heb ik een boekje”, zegt Ehsan als hij naar het tafeltje naast de kassa loopt. “Hier lees ik dan gedichten uit of schrijf ik ze zelf in op.” Ook bedenkt hij in zijn koffiehut graag leuke grapjes voor de vermoeide, onoplettende studenten.
Je betaalt hier alleen voor het water, theezakjes moet je zelf van thuis meenemen
Afgelopen vrijdag ging ook ik dus gebukt onder de humoristische acties van onze koffieman. Volstrekt begrijpelijk deze grappen, want je moet toch iets als je de hele dag achter de kassa zit? “Alle studenten op de UvA zijn heel aardig!”, antwoordde hij op mijn vraag over wat hij van ons vond. Enig puntje van kritiek: mensen die bij hem komen zeuren over te hoge prijzen. Daar kan onze vriend immers niks aan doen. “Daarvoor moet je bij de baas zijn.” Aan je lege UvA-pas opladen kan hij wél wat doen, althans dat liet hij mij geloven. “Kan ik hier ook ergens mijn UvA-pas opladen?”, vroeg ik met mijn nog schorre ochtendstem. “Ja, dat kan ook hier”, antwoordde Nyazie. Na het horen van dit heugelijke nieuws deed ik een vreugdedans in mijn hoofd, omdat ik hiervoor gelukkig niet tien kilometer af hoefde te leggen naar het andere gebouw. Ik deed braaf wat mij gevraagd werd en legde mijn pasje op het apparaat. “Zeg nu maar je naam en studentnummer, maar zorg ervoor dat je goed, hard en duidelijk in dit gaatje praat.” Terwijl ik met volle concentratie begon te praten, had ik uiteraard niet door dat de rij achter mij zich al ontwikkelde tot een groepje lachende studenten. “Je moet iets harder praten en daarna het bedrag zeggen dat je wilt overmaken.” Daar ging ik weer, met volle overtuiging. “Nee, je praat niet duidelijk genoeg! Nog een keer en iets harder!” Toen uiteindelijk iedereen in de rij keihard begon te schateren van het lachen, begon het kwartje te vallen. Gelukkig bleek ik niet het enige slachtoffer te zijn geweest van al zijn grappen. Nadat ik hem vroeg over de stunts die hij dagelijks uithaalde met studenten stapte ik gauw over mijn gêne heen. Heeft hij jou bijvoorbeeld al een keer alleen voor je warme water laten betalen met de mededeling dat je je eigen theezakjes van thuis mee moet nemen? Of geloof je nog steeds dat de koffiemachine werkt door er tegen te praten? Dan ben jij ook het slachtoffer geworden van Ehsan Nyazies grappen!
Vaak vergeten we met z’n allen hoe belangrijk sommige medewerkers van de universiteit zijn. Net zoals veel hoogleraren en docenten verdienen ook de ‘vergeten’ beroepen eigenlijk een fictief lintje voor het zijn van meer dan toegevoegde waarde. Hoewel we vaak genoeg in alle haast niet stil staan bij deze facilitaire werknemers, moeten we niet vergeten dat ook zij stuk voor stuk belangrijk zijn en op hun eigen manier een bijdrage leveren aan het dagelijks functioneren van de UvA.
Cover: Nicole van Batenburg
NICOLE VAN BATENBURG 