Dag lieve iedereen!!! OMG I’m soooo sorry… het is echt een eeuwigheid geleden dat ik voor het laatst wat heb geschreven.. Alweer 4 maanden om precies te zijn. (Ofwel plus minus 3/4e van de periode dat ik daar geweest ben.. schaam schaam!) Ik kan mij niet eens meer herinneren waar ik was gebleven met het op de hoogte stellen van mijn amerikaanse avonturen! Waarschijnlijk zijn de meeste van jullie ook vergeten dat ik zo’n website bijhoud (misschien zelfs wel dat ik daar ben), dus het zal wel een hele verrassing geweest zijn om weer een nieuw e-mail berichtje te ontvangen met het heugelijke nieuws dat ik weer eens een verhaaltje heb achter gelaten op mijn uitgestorven blog! Voor alle duidelijkheid, ik ben nu in Nederland maar vlieg morgen ochtend weer terug naar OHIO voor het tweede semester. Ik moet zeggen dat ik na een heerlijke, maar ook moeilijke maand thuis te zijn geweest niet kan wachten om morgen avond weer te landen op Amerikaanse bodem!
Er is zo ontzettend veel gebeurd in de afgelopen maanden dat ik echt geen idee heb waar ik moet beginnen. (Klinkt wel heel erg cliché but y’all know what I mean right?!..) Ik ben naar New York geweest, heb een weekend doorgebracht in Columbus waar een vriendinnetje uit m’n team woont, begin een echte college student te worden met een voorkeur voor feestuhh instead of study (maar dan wel MET hele hoge cijfers), heb de laatste maand bijna elke dag Insanity (zie Youtube) gedaan omdat hockey season voorbij was en ik heb de meest grappige/genante dingen mee gemaakt met mijn nieuwe beste vriendinnen. Hier een van mijn meest awkward moments aller tijden, ik weet dat jullie nieuwsgierig zijn: in plaats van mijn teamgenootjes kamer op de 2e verdieping in te lopen, liep ik op een heel gewone avond toen ik met mijn gedachte in dromenland was een jongens kamer op de 3e verdieping binnen… Niks aan de hand zou je zeggen, totdat je daar een net-uit-de-shower poedelnaakte niet hele aantrekkelijke Amerikaan aan treft! Ben nog nooit zo hard in mijn leven van iets weggerend; als m’n coach mijn running tijd had vastgelegd had ik deze Christmas break sowieso vrij gekregen! Zo zie je maar weer, wat mijn onhandigheid betreft ben ik nog steeds niks veranderd.
O, ik zal jullie even antwoord geven op de vraag die op dit ogenblik waarschijnlijk door jullie hoofd spookt.. NARP = Non Athletic Regular Person. Dat is wat ik de laatste maand (vanaf begin november tot 15 december) ben geweest, althans in theoretische zin. Want volgens alle 32523 NCAA regels mogen we niet het veld op samen met onze coach, omdat we ‘out of season’ zijn en de final week eraan kwam. Wel mochten we in de weken voor deze drukke toetsweek individuals ondergaan met onze coaches, maar dat is er niet echt van gekomen. Dit mag tevens alleen voor een bepaald aantal uren, allemaal streng vastgesteld door de Amerikaanse sport regulering van the NCAA. Heerlijk vond ik het eigenlijk; eindelijk hoefde ik niet direct na mijn laatste les (Engels) te sprinten naar het veld voor training die zich dan 3 uur lang voortzette. Een ander voordeel van dit non-athletische leventje is dat ik zo de mogelijkheid heb gehad om ook buiten het team nieuwe vrienden te maken. Maar waar wij allemaal toch wel het meest blij mee waren, was dat we we nu ook eens de tijd hadden om kennis te maken met het door de weekse partyscene. Sunday = sundayfunday en Wednesday zou je ook wel kunnen vergelijken met de Nederlandse donderdag; studenten avond. Ok, dat is misschien niet helemaal waar want het is hier in Athens eigenlijk elke avond studentenavond… (Mag ook wel, Ohio University is dit jaar weer verkozen tot party school van the USA; of je daar nou blij mee moet zijn als universiteit..) Problemen met een ID heb afgelopen semester weten te voorkomen, op de een of andere mysterieuze wijze weet ik de bouncer altijd over te halen met een goede smoes. Waarschijnlijk heb ik dit te danken aan mijn knowledge about Amsterdam en onze drinking age. Mijn mede-teamgenoten vinden dit echter behoorlijk vervelend; sommige hebben er al heel wat community work opzitten als gevolg van underage drinking of de aanwezigheid in een 21+ bar. Bizar trouwens wel, de politie rijdt dus elke avond rond met arendsogen, opzoek naar studenten die niet meer in staat zijn om hun pad in een rechte lijn voort te zetten die dan vervolgens een nachtje in de cel mogen doorbrengen voor straf. Het is maar waar je je geld en moeite in wil steken als land…
Deze taferelen zijn toch wel heel zeldzaam in New York City. ‘Binge drinking’ of ook wel ‘atten’ genoemd in Nederlandse termen (maar dan met als doel een soort van coma-zuipen), is blijkbaar echt iets wat vooral op de Amerikaanse college huisfeesten plaats vindt. Samen met mijn lieve vriendin Tessa ben ik ook uit geweest in NY-city, wat een verschil van dag en nacht met zich mee bracht t.o.v mijn tot dusverre party experience. Geen sketchy pakjes of te korte rokjes; vooral erg classy jurkjes en mooie pakken voor de mannen. Misschien dat dit ook wel te maken had met het feit dat wij ons bevonden in een van de meest trendy clubs van NY City, Avenue genoemd. (Lindsay Lohan was hier de week voordat ik er was door Tes gesignaleerd, die toen schijnbaar was opgepakt..) Ik kan het dus eigenlijk ook niet echt met elkaar vergelijken, maar toch! Tessa heeft 3 maanden in New York Engels geleerd en ik kon het dus niet aan mijn neus voorbij laten gaan om haar te bezoeken. Deze 5 dagen tjjdens Thanksgivingbreak in New York waren fantastische dagen; heerlijk om even weg te zijn van mijn ‘geisoleerde’ college. Want zo voelt het af en toe wel; de eerst volgende stad met een ‘normale’ kleding zaak is in geen banen of wegen te bekennen in Athens en omstreken. Columbus, de hoofdstad van Ohio ligt op1,5 uur afstand van de universiteit en is dus te ver om even een middagje naar toe te gaan, en de slechte bus verbinding maakt het er ook niet echt aantrekkelijker op. Het stadse leventje dat ik in Nederland heb gehad heb ik ingeruild voor het leven in the middle of nowhere, wat zo hoe dan ook ontzettend veel voordelen met zich mee brengt. Niemand geeft er wat om hoe je eruit ziet, de bioscoop is maar 6 dollar (12 dollar in NYC), de tax van letterlijk alles ligt een stuk lager en naar mijn idee zijn de mensen ook ‘aardiger’ of meer beleefd dan deze aan de East Coast of grote steden. Natuurlijk is deze laatste opvatting een beetje ruim genomen, maar wat ik bedoel is dat er bijvoorbeeld bij mij op school ALTIJD de deur voor je wordt open gehouden, ook als je 10 meter achter iemand loopt. Ook wordt er bij elke perongelukke aanraking ‘I’m so sorry’ gezegd met een wel gemeende klank in de stem. In New York moest ik dus wel even wennen aan dit ‘gehaaste’ gedrag van de meeste mensen die zich daar door de brede straten van deze wereldstad waanden, op weg naar hun werk of waar dan ook. Best grappig toch wel, dat je 8 uur verderop in het zelfde land een totaal ander soort mensen ervaart. Volgens de meisjes uit mijn team is dit volstrekt normaal; elke staat heeft zijn eigen soort mensen en eigen opvattingen over andere staten. Zo had de docente van Tessa in New York ontzettende medelijden met mij omdat ik uit Ohio kwam, maar worden de mensen in de staat New York over het algemeen gezien als ‘bitches’ of ‘gemeen’ volgens mijn Amerikaanse vriendinnen. Woon je in het zuiden dan zijn de mensen over het algemeen conventioneel en Californie wordt gezien als een volstrekt ander land met een geheel eigen cultuur. (Een meisje uit mijn team die hier vandaan komt wordt ook gezien als foreign.) Hoewel ik dus geen echte traditionele Amerikaanse Thanksgiving heb mee kunnen maken, ben ik toch ontzettend blij dat ik deze keuze gemaakt heb. Ik ben toch niet echt een fan van turkey en mashed potatoes, en even helemaal uit mjjn Amerikaanse leventje was best wel even lekker. (En wie weet heb ik volgend jaar nog om een echte American thanksgiving mee te maken!!)
Verder moet ik zeggen dat ik nou niet heel veel ‘boeiends’ mee maak. Ik heb vooral veel huiswerk en veel les en ga elke week wel naar een ice hockey of basketball wedstrijd. Oja, ik ben ook naar mijn eerste en laatste American Football game geweest, vind hier dus echt geen bal aan. Om de 30 seconden wordt er ongeveer afgefloten en veel spanning en sensatie brengt dit spelletje nou niet met zich mee. Amerikanen denken hier btw wel heel erg anders over, je kunt het vergelijken met het Europese voetbal waar ze net als hier van jongs af aan mee worden opgegroeid. Als jij dus als meisje zijnde de quarterback van het team ‘date’ ben je helemaal je van het: zeg maar de Yolanthe Cabeau van Casbergen, maar dan net even anders. Unfortunately is onze Bobcat quaterback nou niet echt mijn type en al bezet. (De gelukkige meid is natuurlijk blond, mega dun, klein en lid van de sorority; kan ook niet anders.)
Mijn GPA van afgelopen semester is trouwens best wel hoog (3.833), ik mag dus wel zeggen dat ik het tot nu toe super goed gedaan heb. Je GPA is het gewogen gemiddelde van je cijfers die je aan het eind van het semester hebt gehaald: Alleen maar A’s is een GPA van een 4.0, alleen maar B’s een 3.0 etc. Mijn Engelse examen die ik heb over gedaan heb ik met 70 punten verbeterd en kan dus wel zeggen dat ik nu ook een aardig woordje Engels spreek.
Aankomend semester ga ik de volgende vakken volgen: Frans, Engels, Mass Communication (soort van intro to Journalism), Woman and Gender Studies, Arts en nog een international business class. De kans is wel groot dat ik een van deze klassen ga droppen, want 19 credit uren plus nog 20 uur hockey training in de week gaat me toch wel een beeeeeetje te ver! Dit geldt gelukkig niet voor de eerste maand; dan hebben we maar 8 uur training in de week omdat dit weer een winter regeling is van the NCAA. (Helaas wel elke maandag, woensdag en vrijdag lifting van 8 tot 9 AM, iets waar ik zo’n godsgruwelijke hekel aan heb..) Gelukkig hockeyen we er ook bij!
Morgen om 1 uur vlieg ik terug, mag dus wel eens beginnen met inpakken. Gaat nog een hele opgave worden aangezien ik op 15 december terug kwam met 20 pounds overgewicht. Gelukkig vond de man op Columbus Airport me aardig en begreep wel dat ik als arme studente nou niet echt het geld had om bij te betalen, en gaf me het voordeel van de twijfel! Soms denk ik toch echt dat ik leef met een engeltje op mijn schouder die af en toe te hulp springt..
LOVE YOU ALL en ik zie jullie over 4 maanden weer!! XXXXXXX
NICOLE VAN BATENBURG 