Inmiddels zit ik al 6 uur in de bus en heb ik er nog 4 te gaan. Verveling begint een beetje toe te slaan, maar gelukkig red mijn laptop + karaoke mij uit de brand! Hoewel de wifi niet optimaal is hier in de bus, is hij goed genoeg om een nieuwe update te posten!! Ja jongens, het is echt gebeurd, ik heb gezongen. Naja, geblèrd. Kreeg helaas niet veel hulp de eerste paar zinnen van couplet nummer 1, kostte wat tijd voordat iedereen erachter kwam dat ik Call Me Maybe aan het coveren was. Ach ja, ben hier om te hockeyen en studeren niet om te zingen..
Bijna een maand bevind ik mij nu in de Verenigde Staten en het gaat me nog steeds niet vervelen. Al moet ik wel toegeven, ik ben blij dat school morgen begint. (Iets minder blij ben ik met het feit dat ik zeg maar deze nacht 5 uur kan slapen, aangezien we om 2 uur vannacht aankomen, maar dat terzijde.) Na 3 weken preseason met heel erg veel hockey kan ik niet wachten om weer eens wat te leren! Ik zie jullie denken, dit kan niet waar zijn. Toch is het echt zo, want 5 uur per dag bezig zijn met sport is niet genoeg bezigheid voor mij. Naja, meer gewoon een beetje teveel van hetzelfde. Genoeg bezigheid is het zeker, mijn lichaam begint al een beetje Michael PheIps of Serena Williams trekken te krijgen… (ok, dat lieg ik, de ijsjes in onze dinerhall zijn veel te lekker..) Deze 3 weken is er een hele hoop gebeurd, ik zal jullie de kleine details besparen. De grote dus niet! Wat zeker wel leuk is om te weten, is dat ik mijn eerste 3 hockeywedstrijden heb gehad en in totaal maarliefst 35 uur in de bus heb gezeten voor mijn matches. O, daar vergeet ik bijna een van de hoogtepunten van deze afgelopen tijd: een wake-up door een paar US-Army leden om 5 uur s’ ochtends voor een paar uurtjes teambuilding. Een leuk weetje van dit avontuur is dat de soccermeisjes van onze verdieping de politie belde omdat ze dachten dat er een inbraak was. Niet heel gek, want het was serieus freaking creapy! Ik dacht eerst dat het een grap was, maar toen er ook met macht 15 op onze deur getimmerd werd en ik het gevoel kreeg dat deze man met nog 3x meer kloppen letterlijk door de deur naar binnen zou vallen, wisten Adele en ik het zeker: dit was echt voor ons. Daar stonden we dan, met z’n drieëntwintigen geweren op en neer te liften, 100x op te drukken, met jawel, een hand. (Waar ik + nog 22 andere helemaal niks van bakte). Tsja, je moet er wat voor over hebben wanneer je in het Field Hockey team van de Ohio Bobcats wil spelen!
Mijn eerste hockeywedstrijd was vorige week zaterdag tegen Ohio State. Deze wedstrijd telde nog niet mee met de competitie, het was een oefenwedstrijd. Mijn eerste bustrip van 1,5 uur bracht het team et moi in Columbus, waar deze universiteit gevestigd zit. Helaas verloren we deze wedstrijd met 3-2, maar ach, we hadden er heel erg veel van geleerd! Zelf was ik ook wel tevreden, want ik had aardig wat minuten gespeeld. Ik kwam hier ook tot de conclusie dat ik het onwijs heb getroffen met mijn school. De universiteit is een stuk minder mooi, het is een onwijs grote campus midden in de stad, met grote, hoge gebouwen. Dit zorgt er denk ik ook voor dat het er ontbreekt aan het familiegevoel zoals ik dat hier heb. Dit is fantastisch aan een wat ‘kleinere’ universiteit en ons team: iedereen gaat gelijk met elkaar om, er zijn geen buitenbeentjes en ook als je niet speelt ben je alsnog een van de 23 sterren. Natuurlijk is er wel een duidelijk verschil tussen de Senioren, junioren, Sophomores en Freshmans, maar daar kan je niet omheen. Ik sta bijvoorbeeld in het veld rechtsmidden, maar het hele middenveld bestaat uit senioren, die het team best wel dragen. Toch heb ik het geluk dat ik word opgesteld!
Donderdagochtend om, ja, daar is hij weer: 5 AM, ging de wekker. Om 6 AM vertrokken wij richting de staat NY, voor een tocht van maarliefst 10 uur. Roadtrip number 1 was een feit. Deze lange rit was niet voor niets geweest, want na een wat films plus het lezen van mijn Engelse boek kwamen wij aan in ons luxe hotel in Syracuse. Veeeel te mooi, waar de coaches het zelf ook mee eens waren. De freshmans moesten vooral niet denken dat dit normaal was. Dat was het ook zeker niet, want mijn roomie en ik hadden beide een tweepersoonsbed, een stortdouche en het beste ontbijt wat ik tot nu toe hier heb gehad. Vrijdagochtend hadden we training, de rest van de dag keken we series of chillde we wat in onze kamers. S’avonds was het dan zo ver: onze eerste echte competitie wedstrijd tegen Colgate! Na een prachtige tocht van een klein uurtje met onze spelersbus reden we het terrein van de Universiteit op. In de bus deden we de voorbespreking, zongen we ons Ohio lied en focuste we ons 100% op de game. Na de line-up, het volkslied en handjes schudden ging de wedstrijd van start. Al snel kwamen wij op voorsprong, en een tijdje later werd het 2-0, door het, ik maak geen grap, mooiste goal dat ik in tijden in levende lijven gezien heb. Zoals ik al zei ligt het niveau niet gigantisch hoog, maar dit goal paste werkelijk in de hoofdklasse. Terwijl ik zat te genieten van de mooie universiteit en het prachtig gelegen veld tussen de bergen waar de zon langzaam onder aan het gaan was, was het na 10 minuten dan zo ver: het was tijd voor mijn debuut in de competitie. Ik was er klaar voor, de omroeper duidelijk niet. Mijn naam bleek niet heel makkelijk uit te spreken. Voornaam en Van ging nog prima, maar van Batenburg klonk zeg maar als: ven Betenboerk. Niemand leek het op te merken, maar ik stond zelf wel even te grinniken in het veld. We wonnen de wedstrijd met 3-1 en ook ik als Freshman had genoeg minuten gemaakt! De volgende dag hadden we training en vertrokken we rond 4 uur richting Laura (een senior uit het team) haar huis die in NY woont, voor een teametentje incl. ouders. Daar werd ik opgevangen door mijn nieuwe familie, die mij, plus de andere foreigners vertelde dat zij nu onze tweede papa’s en mama’s zijn. Toch wel fijn om te horen, maar ik miste mijn eigen oudertjes wel een beetje. Dit gold niet alleen voor mij, Adele en de andere meisjes waarvan de ouders er niet waren hadden hetzelfde. Hier heb ik trouwens voor het eerste x in mijn leven corn hole gespeeld, definately mijn nieuwe favoriete tuinspelletje! In het begin was het niet helemaal mijn ding, maar ik boekte al snel vooruitgang. Het was een ontzettend gezellige avond. Met veel buikpijn door het grote scala aan voedsel, vertrokken we om 8 uur weer terug richting Syracuse. Jaja, redelijk vroeg, maar het was een eindje rijden en een van de moeilijkste wedstrijden van het seizoen stond op ons te wachten de volgende dag op ons te wachten. Hier wil ik niet te lang over praten, verlies van 6-0… Mag ook wel, aangezien zij op nummer 5 van Amerika staan en wij op nummer 25.
Hoogtepuntje van deze dag: Veerle Franken was mijn Nederlandse fan!! Voelde toch wel goed om na 3 weken weer eens met een Nederlander te kunnen praten! (In levende lijven dan, facetime staat nog steeds op nummer 1 van uitvindingen van het jaar, op mijn lijstje dan.) Het waren 4 fantastische dagen, ik kan ook een kruisje zetten door de staat NY en ik ben weer een hele ervaring rijker!
Verder nog iets? Oja. Leuk om te weten misschien, is dat Adele en ik eindelijk geinstalleerd zijn in onze kamer voor de rest van het jaar. De muren zijn nog wat kaal, dus als je nog ergens een leuke poster hebt liggen, voel je niet bezwaard om hem op te sturen naar het volgende adres: 97 West Green Dr. Athens, OH 45701-2799 United States. Andere dingen zijn ook welkom, drop in particular. Dit hoef ik lekker met niemand te delen, wanneer ik het in m’n mond steek wordt er naar me gekeken of ik poep eet.
Goh, dat waren weer een hele hoop woorden in een korte tijd. Sorry!! XXXXX
NICOLE VAN BATENBURG 